خنده‌های آتوسا 1993

خنده های آتوسا فیلمی است تماماً در داخل قطار ، با فضایی مثلاً جنایی و معمایی ،در عین حال پر از دیالوگ های که کمکی به قصه نمی کنند و مبهم و سرگردان هستند ،مانند دیالوگ بین دکتر و موسی ( فروتن و بازغی) در مورد استانبول ،همچنین شخصیت هایی که اصلاً به بیننده معرفی نمی شوند و برخی کاملاً اضافی هستند مانند مرد قوی هیکل کچلی که در یکی دو صحنه هست و دیگر چیزی از او نمی بینیم و نمی فهمیم که کجای قصه است ، یا فردی که به تنهایی در داخل کوپه است و به رییس خود گزارش می دهد تا پایان هم ارتباطش با بیرون کوپه مشخص نمی شود و پا در هوا می ماند برای بیننده . فیلم بی سر وته ، آشفته ،بی قصه و بی معنی است متأسفانه . چون تمرکزی در قصه و شخصیت ها نمی بینیم و نمیفهمیم حرف فیلم بالأخره چیست.گویی تلاشی سراسیمه بوده کل فیلم برای رکورد زنی در مدت زمانی فیلمبرداری و ثبت در گینس.

قهرمان داستان در این آشفته بازار دکتر جانباز است ، اوست که آرامش دارد ، اما این قهرمان تأثیری بر فضای داخل قطار و آدم ها ندارد و در حد یک پزشک می ماند که فقط می تواند قرص آرامبخش تجویز کند .

دغدغه های اجتماعی و سیاسی داشتن خوب است اما هنر هم لازم است که این دغدغه ها به درستی و با حس زیبا و تأثیر گذار ساخته شوند ، بستر و قصه ای ساخته شود که حرف ها را زد نه اینکه ملغمه ای ساخت و هر چه خواست از دهان بازیگران گفت .